Eigenlijk is 'Zitten in de Zon' een geschreven ode aan het impressionisme, een aantal keren zelfs expliciet. Niet geheel toevallig stond op de voorkant een afbeelding van 'La Seine a Asnieres' van Pierre Auguste Renoir. Het is een zomers beeld uit 1879 van twee mensen in een roeiboot op de Seine. Met name door het krachtige gebruik van de complementaire kleuren oranje en blauw, maakte het een enorme indruk op me toen ik het voor het eerst zag. Dat was overigens in de National Gallery in London. Renoir maakte een dermate krachtig gebruik van het kleurenpalet, dat het was alsof juist dat ene schilderij in de zaal door een zonnestraal werd opgelicht.
Ik herlees mijn eigen woorden:
Al die kleuren
Zoals de Franse impressionisten de natuur bekeken, bekijken weinig mensen de natuur. Ik heb veel van hen geleerd. Nu kijk ik veel geïnteresseerder naar het licht op de bladeren en de kleuren van het land.
Ik kan uren wegdromen met die schilderijen waarop zij de natuur vastlegden. De kleuren die de natuur ons geeft, zijn onbegrensd boeiend. Kijk eens naar het prachtige blauw van de lucht. Zie eens hoe prachtig de rode dakpannen van de oude boerderij afsteken tegen de witte muren en de groene kastanje.
Die kleuren kunnen mij zoveel zeggen en ik beweer dat de impressionisten mij hier veel over vertellen. Wat moet het prachtig zijn als je een beeld van zomer op een schildersdoek kunt vangen. Mijn bewondering voor deze kunstenaars blijft groot.
