We zitten er nu een uurtje of twee, het volle terras. Terwijl mijn tafelgenoten met hun gezicht naar de straat gekeerd zitten, kijk ik precies andersom. Vanuit hieruit overzie ik juist die tientallen gezichten op dit terras onder de bomen. Een levendig tafereel op een zonnige dag als deze. Mensen in hun diversiteit.
Bomen filteren het felle zonlicht van dit tijdstip van de dag. Overal zie je zonnestralen gezichten en tafeltjes oplichten. Alles bij elkaar een mooi kleurenspel, met op het einde van het terras twee markant geverfde monumentale panden; de ene paars, de andere geel van tint.
Tussen al die mensen in drukke gesprekken - en kinderen spelend in de zandbak - lopen serveersters af en aan. Eén van hen stopt bij ons tafeltje en deelt appelgebak van haar dienblad. Dit hier zitten heeft iets van eenvoud. Tegelijkertijd is het een magistrale belevenis, voor wie dit doorvoelen kan.
(Zitten in de Zon, 2000: geïnspireerd op bezoek Beestenmarkt, Delft)