Een krachtig performer is hij. Het gaat er niet eens om welk lied hij zingt en speelt, maar hoe! Hij houdt niet in. Vanuit de voordracht spreekt zijn hele gevoel. Zijn begeleidend spel is vol overgave en bezieling.
Enkele momenten voordat hij begint, is het volkomen stil in de zaal. Om deze geladen stilte heeft hij niet gevraagd. Hij dwingt deze als vanzelf af door zijn persoonlijkheid. Toonbeeld van breekbaar geluk en afwachtend verlangen.
Ieder gezongen woord is nu gemeend, heeft diepte, omdat hij het verbindt met zijn gevoel. Voor hem geen terloopse performance. Op het moment dat hij zingt, is hij het lied. De melodie overstijgt als het ware zijn persoon. Dit is expressie van de ware kunstenaar. Slechts met piano en stem. Dit lied beroert bij mij nu al dat, wat ik niet precies omschrijven kan. Hij is een groot artiest.
(Zitten in de Zon, 2000: geïnspireerd op een optreden van Ramses Shaffy)
