Eindejaarsnotities ...

Dan heb je vrij en een aantekenblok: het leidde tot deze 20 zinnen ('one-liners') over 2015.

Voor deze eindejaarsnotities: klik hier.

Lenig onthouden (einde jaar gedicht)

Lenig onthouden

Ik zou stil kunnen meanderen

omdat het nu eenmaal eind december is

Kunstig overwegend, reflectief,

zoals veelvuldig gebruikelijk deze maand

Zoals de dominee rond Kerst

op de kansel klom en beschouwingen deelde

over een-wereld-vol-vrees

en de levenswandel van hen, die wij dan zijn

Dát confirmeren, nee, bedankt

Liever virtuoos, vol klinkende spontaniteit

Wie nu met mij mee beweegt

krijgt een spontaner kansrijk verhaal

Waarbij de zinsopbouw opeens verandert

van vaste patronen naar nieuwe inzichten

waarde toevoegend, vol kleine woorden

zoals zon, licht en liefde

Lenig onthouden hoe het deze dagen liep

beweeglijke oogopslag, vol verwondering

Beschouwingen die niet meer nodig zijn

vervliegen op een warme wind vol liefde

Frank Benson, the sunny window (1919)

Gericht op het zonnige werk

Ik ben met name gericht op het meest zonnige schilderij. Ik kan statige zalen vol imposante schilderwerken in hoog tempo doorlopen, om vervolgens een hele tijd stil te staan bij dat ene kleine zonnige schilderijtje in de hoek. Ik bekijk het van dichtbij, ga zelfs even zitten in die zaal, met m'n oog er steeds op gericht. Ik weet niet wat het is, maar de heldere kleuren prevaleren!

Theodore Robinson, In the Sun (1891)

Klein/groot geluk

Geluk kent vaak de op-het-eerste-gezicht associatie met grootse belevenissen, van die 'vlag-uit-momenten'. Waar dat 'hoera-mijlpaal-behaald' regelmatig hoort bij de werkweek, past bij het weekend de meer verinnerlijkte variant. Als ik de kinderen zie spelen in hun spel: prachtige mensjes in wording, met al die eigenheid. Of als ik die gezichten vol expressie zie, als ze na het avondeten geboeid een filmpje kijken. Die geluksvariant ligt het meest na aan het hart.

 'Kinderen aan tafel' (Hans Versfelt 2015)


 'Kinderen in een badje' (Hans Versfelt 2012)

Na Parijs ...

We zijn deze dagen allemaal onder de indruk van de berichten-met-grote-impact uit Parijs. Ik schreef er dit liedje bij. 

(druk op het plaatje hieronder voor het lied)

Ken je dat gevoel als je beelden ziet vol afschuw

Dat je weet dat dit niet het ware leven is

Dat het ware leven meer iets heeft van liefde en geluk

Dat je weet dat er ook hoge waarden zijn

Dan weet je dat je af en toe vergeet

Dat we allemaal mensen zijn

Uit dezelfde levensbron

Op dezelfde planeet

Dan vraag je je af en weet

Dat we vergeten lijken te zijn

Die innerlijke levensbron

Die ons allen bindt

Dat levenslicht

Dat ons mensen maakt

Sorolla (als tegenwicht)

Of het nu door het regenachtige/stormachtige weer komt, of door het erg indringende wereldnieuws dit weekend ... ik weet het niet .... maar vanochtend had ik onmiskenbaar Sorolla (klik hier) in m'n hoofd. Ik zocht er deze zonnige schilderijen van hem bij.

Achtereenvolgens: 'meal on the boat', 'the three sisters at the beach' (1908), 'Valencia, beach in the morning light' (1908), 'Fisherwomen on the beach', 'After the bath' (1916), 'Boats on the shore'.

Plenair schilderen

Het was de generatie van de impressionisten die voor het eerst pleinair (lees: buiten) ging schilderen. Dat was voor hen mogelijk door de uitvinding van de verftube en de portable schildersezel.

Je vindt hieronder een beeld van Claude Monet aan het werk:

Dit schilderij 'Claude Monet, painting by the edge of the wood' werd in 1885 door John Singer Sargent (klik hier) gemaakt. Sargent was één van de gerespecteerde schilders/bewonderaars die naar Monet toe kwamen. Hij schilderde dit werk in een voor hem niet gebruikelijke impressionistische stijl. Overigens: zeer waarschijnlijk werkte Monet op dat vastgelegde moment aan dit werk: klik hier

Kinderkunst

Kinderen hebben zo hun eigen (dikwijls nog) vrije manier van expressie. Ook hier in huis lopen drie van dergelijke 'kunstenaar-tjes' rond. Zie hierbij drie van hun recente werken.

 Iris (3 jaar)

 Sjoerd (5 jaar)

Joost (7 jaar)

Nieuwe schilderijen

Zeker, ik ben een groot liefhebber van het werk van Monet. Ken zijn oeuvre behoorlijk goed. Toch lukt het soms om een nieuw werk van hem te zien. Zoals dit vroege werk van Monet (uit 1871) dat het Zaans Museum onlangs kocht (het bericht haalde alle nieuwsberichten). Ik vond het een prettig bericht, had het werk nog nooit gezien. Ze kochten dit schilderij voor ruim € 1,1 miljoen.

Claude Monet, 'De Zaan en de Westerheim' (1871)

Bij hedendaagse schilders is er uiteraard veel regelmatiger die 'sensatie van een nieuw werk'. Neem groot talent Hans Versfelt. Regelmatig bekijk ik zijn Blog en zie dan weer nieuwe creaties. Zie bijvoorbeeld onderstaand schilderij van Dordrecht dat hij recent maakte:

Dordrecht in tegenlicht (45 x 25) olieverf op doek

Op zijn Blog (klik hier) staan veel meer recente geslaagde(!) werken, waaronder deze:

'Vecht op een zonnige dag' (42 x 30) olieverf op doek

'Terras aan de Amstel' (45 x 30) olieverf op doek

Bijlage: verstopte waarheden en samenhang in de psychose

Dit schrijven is een bijlage bij 'Terugzien op mijn psychose', waarin ik context, opbouw en belevenissen beschrijf rond mijn psychose in 2011 (klik hier). Je kunt in dat hoofddocument lezen hoe die periode voor mij verbonden was met diep doorvoelde geestelijke verbindingen. Er bouwde in die weken een samenhangend beeld bij me op, dat begon bij de geestelijke oer-schepping. Als het ware lag in mijn persoonlijke beleven die periode een projectie van dat alles besloten. Omdat al die belevenissen rond de psychose niet los kunnen worden gezien van juist deze sterk verdiepte geestelijke aspecten, beschrijf ik ze op hoofdlijnen in samenhang in deze aparte bijlage. 

Ik omschrijf de volgende onderdelen, met daarin schuin gedrukt de gerelateerde verwijzingen naar mijn eigen beleven.

1. De oer schepping: de eerste engelgeesten

2. De afwending uit het licht

3. Adam als 'eerste mens'

4. De weg terug door Jezus

5. De terugkeer van de verloren zoon

1. De oer schepping: de eerste engelgeesten

In den beginne schiep God de grote engelgeesten, met één eerste, de grootste lichtdrager, die het dichtst bij God stond. Deze engelgeesten werden geschapen naar Gods evenbeeld. Ze ontvingen dezelfde scheppende kracht en hadden afstemming op God. Belangrijkste Goddelijke eigenschap in hen was de eigen vrije wil. In die geestelijke schepping stond ontwikkeling en werkzaamheid centraal. Zij gaven met eigen inzicht de geestelijke schepping mede vorm, juist vanuit die onbegrensde eigenheid. 

Die grootste, eerste, meest lichtende engelgeest wist dat hij een sleutelpositie had gekregen in die schepping, die juist ook uit hem doorstroomde naar dat wat na hem kwam. Die engelgeest wist dat hij de mogelijkheid had om de kracht van God in zichzelf op te sluiten. Als hij zich uit die lichtende harmonie met God in zichzelf zou verwijderen, zou Gods kracht die door hem de schepping in stroomde, opgesloten worden. Dan zou hij zelf kunnen heersen en boven God kunnen komen staan.

Het beeld met uitleg dat me hierbij voor ogen stond, was dat van een stamvader. De stamvader verwekte kinderen, die zelf ook weer kinderen kregen. Door al die nakomelingen stroomt het leven van de stamvader, in die zin die zij niet hadden geleefd als de stamvader er niet was geweest. Als een deel van die verwekte kinderen, zelfs de oudste zoon, ervoor kiest om zich te verliezen in grote misdaden, dan kan de vader daar niets meer aan doen. Hij heeft het leven immers aan zijn kinderen gegeven.

2. De afwending uit het licht

Doordat de heerszucht in die grote lichtdrager het won van de harmonie en vrede, ontstond er die kras waardoor hij in feite onbereikbaar werd voor God (= 'de allesomvattende levenskracht die liefde is'). Vanuit zijn eigen vrije wil om boven God te staan, ontstond er een afwending met verstrekkende gevolgen. Met die keuze tot heerszucht en dus afwending uit het licht ontstond een zich steeds sterker verdichtende verduistering. Met die afwending door die grote eersteling ontstond de tegenpool van God, in dat geestelijk duister. 

Daar waar liefde en harmonie verdwijnen, ontstaat altijd verharding en kilte. Bij deze afwending ontstond voor het eerst geestelijk duister, niet als Gods wil, maar als gevolg van de keuzes uit vrije wil van een deel van Zijn schepselen. Die eersteling trok in zijn val een deel van de geschapen engelen met zich mee. Een ander deel bleef God trouw, waaruit de eerste geestelijke strijd ontstond tussen goed en kwaad, als twee uiterste polen waartussen bewogen en gekozen moet worden. Deze afwending had echter nog een andere consequentie. 

Die grote eerste engelgeest die in den beginne als God was, droeg Gods geest in volle omvang en schepping in zich. Zijn bewuste afwending als eigen keuze leidde tot een enorme verdichting en verharding, die ons verbindt met het erop volgende ontstaan van de materiële schepping. Uit die afwending ontstond in de aller diepste verharding en afstand tot het vrij geestelijke leven uit God vervolgens 'de oerknal'. Waarbij die grootste levensgeest vanuit Gods orde werd opgesloten in de materie die met razende kracht de nieuw opstane ruimte in slingerde.

Dit is het beeld dat zich in de weken van mei en juni 2011 bij me opbouwde. Deze afwending uit het licht naar innerlijk geestelijke verduistering van die eersteling zie ik achteraf weerspiegeld worden in mijn belevenissen op 24 juni 2011. De beelden die ik die dag onder grote spanning ervaren heb en beschreef, gingen over 'het licht dat verdween', 'gevangen worden' en de weg naar het 'het zwarte hart'. Die oer afwending vond plaats vanuit het licht, wat goed past bij die zonnige vrijdag. De diep verduisterde regendag erna weerspiegelde het vervolg van die beschreven verharding. Die dag ging het over 'het sterven in de materie' en ook het lijden van Jezus kwam erin terug. Die dag werd door het duister de weg naar het licht gelegd (zie hieronder).      

3. Adam als 'eerste mens'

Onwaarschijnlijk lange tijden verder was er in die oneindig grote materiële schepping, gebouwd op de geestkracht van die afgewende eersteling, een planeet waarop het leven zich op een hoog niveau ontwikkelde. Op die aarde kreeg het materiële én bijbehorende bezielde geestelijke leven gefaseerd steeds meer vorm. Het bijbels scheppingsverhaal biedt hiervoor een bruikbare analogie. Dat brengt ons bij de mens 'Adam', opnieuw een eersteling die voor een keuze stond tussen goed en kwaad. 

Adam was uiteraard niet lichamelijk de eerste mens die op aarde leefde. Hij weerspiegelt vanuit zijn geest en ziel wel iets anders. In die voor ons onbegrijpelijk lange ontwikkelingsfasen ontstond leven met een steeds hogere afstemming en hoger bewustzijn. In de mens op deze aarde ligt (opnieuw) die eigen wil in zelfstandigheid besloten. De eigen wil om zelf keuzes te maken, zowel in het geestelijke als in het uiterlijk leven. Adam was de eerste die vanuit zijn ontwikkelde geestelijke afstemming op God als menselijk stamvader (opnieuw) voor die keuze kwam te staan.

Adam stond als geestelijk verlicht mens voor dezelfde keuze als waarvoor ooit die eersteling had gestaan. Adam had geestelijke afstemming op God en stond dicht bij God. Tegelijkertijd was Adam sterk verbonden met de aantrekkingskracht van de aardse schepping. Kiest hij op dat kruispunt voor het leven vanuit Gods geest of beproeft hij de 'kennis van goed en kwaad'? Ook hier werd de eigen vrije wil van Adam gerespecteerd. De oer afwending herhaalde zich nu op het niveau van één mens, die geestelijk oervader op deze aarde was. Adam moest logischerwijs 'vluchten' uit het paradijs, uit Gods huis. 

4. De weg terug door Jezus

Met de afwending van Adam was de directe weg door de materie terug naar God, als licht en bron, opnieuw versperd. In Adam als oervader had die geestelijke terugkeer besloten gelegen. Daarmee zou 'de kras' vanuit de oer schepping in één mens op deze kleine belangrijke planeet in het universum worden omgekeerd. Adam kon geen weerstand bieden aan de verleidingen vanuit de materie, die in geestelijke oorsprong donkerte in zich draagt. Dit is wat we in beelden lezen in dat Bijbelse scheppingsverhaal. 

God, die de levenskracht en liefde is, bleef daarmee op afstand staan voor zijn schepping, die neigde naar afstand en verharding in plaats van licht en liefde. Ook voor hen van goede wil werd de ware afstemming met de Vader, die in ieders geest besloten ligt, onwaarschijnlijk moeilijk omdat de materie de overhand bleef hebben. De balans tussen beide polen, licht en duister, werd scheef en schever. De enige manier dat God deze weg voor Zijn schepselen alsnog uit liefde kon herstellen, was door zelf mens te worden en alsnog die weg door verdicht geestelijk duister naar het licht te leggen.

In de mens Jezus schuilt Gods geest in zo'n volle omvang, dat we kunnen zeggen dat Jezus en God dezelfde zijn. Net zoals zon en zonnestralen één verbinding vormen, zo was Jezus het uitstralende licht vanuit Gods oneindige scheppingskracht en leven. Door zich in Zijn allesomvattende liefdesgeest als mens met deze aarde te verbinden, kon die weg terug wel worden gelegd. Niet geheel toevallig kon dit door de mens Jezus niet anders dan door diepe verduistering en grote aanvechtingen heen verworven worden.

Jezus, in wie God is, liet zich overleveren aan hen die als mens afstemming hadden op diepe geestelijke verduistering. Hij werd door hen vernederd, aan het kruis gehangen en hij, met in zich de hoogste lichtbron, stierf daar de diepste duistere dood. Alleen zo weren hemel en hel verbonden. Daarmee werd in de 'opstanding' de weg van het diepste duister naar het hoogste licht alsnog gelegd, door Jezus. En iedereen is daarmee uiteindelijk in staat om van de duistere afwending in de materie terug te keren naar het Goddelijk licht in zichzelf. 

Mijn diep verduisterde belevenissen op 25 juni 2011 hebben sterke verbinding met dit beeld. In dat geestelijk vervormende duister die dag werd door mijn eerder opgebouwde grote liefde tot Jezus die weg terug gelegd, bevrijd uit gevangenschap en geestelijk duister. 

5. De terugkeer van de verloren zoon

Heeft alle schepping hierin een bestemming? Jawel, alle schepping heeft in zich de diepe bestemming om als eigen schepsel in volle zelfstandigheid weer in het 'Vaderlijk huis' te komen wonen. De donkere geestelijke gebieden zullen ooit ophouden te bestaan, als allen zichzelf en in zichzelf Gods geest leren kennen. Hoe dieper de heerszucht en geestelijke afwending van een mens, hoe dieper het geestelijk duister. Hoe groter de liefde en zuivere werkzaamheid hoe groter het licht van een mens, of deze mens nu nog op aarde leeft of na het lichamelijke sterven verder leeft in de geestelijke werelden.

Omdat ieder mens, iedere geschapen zielskracht, of deze nu op aarde leeft of op aarde heeft geleefd, de bestemming in zich draagt om terug te keren tot God, geldt dit ook voor die gevallen eersteling. Ook die heeft als uiteindelijke bestemming het terugkeren in het Vaderlijk huis, een beeld dat zo mooi spreekt uit de analogie van de verloren zoon. Die weg ligt besloten in Jezus. Wie de geest van Jezus in zichzelf leert kennen, waaruit Gods licht in volle kracht straalt, die zal het duister daarmee voor altijd overwinnen. 

NB Frappant hoe zaken soms samenlopen. Precies na het definitief afronden van mijn '2011 memoires' vond ik alsnog het oorspronkelijke schrijven 'van de Oerschepping naar de nieuwe tijd' uit 2012 terug. Ik heb dit schrijven aanvullend hier geplaatst, mocht je ook daar interesse in hebben. 

 

Holland's Got Talent (nagekomen zomerschrijfsel)

Hij had zo zijn gewoontes/idioterie/lef/eigenaardigheden/talent*.

Dagelijks liep hij een kleine 10 minuten van het station naar kantoor. En dagelijks liep hij - zo'n beetje halverwege die route - langs een grote glazen spiegelwand. Iedere keer als hij er langsliep (hij kon het niet laten), keek hij heel even opzij naar zichzelf en deed iets kort-en-kleins (trok z'n wenkbrauwen op, krulde even de mondhoeken, produceerde een vette knipoog). Door de maanden heen werd het een soort van binnenpretje. Dan dacht hij er - theatraal als hij diep van binnen toch was - in de trein al over wat hij die dag in de spiegel zou doen. Die terloopse bewegingen werden - het sluipt er dan toch gewoon in - wel steeds explicieter. Zoals een klein huppeltje, een kort-even-stil-staan-en-dan-weer-verder-lopen, zelfs een heel kort moment een zwaai-als-die-filmster-op-de-rode-loper. Voor de duidelijkheid; dat alles nadrukkelijk met de intentie dat niemand hem erop zou betrappen (hij keek en timede goed, zodat er niemand dicht achter hem liep of net naderde). Bij die genoemde 'movements' bleef het echter niet. Het werd allengs een pijlsnel-een-rondje-om-de-as-draaien, omhoog-springen-en-kort-met-hakken-de-billen-aanraken, hinkelen, een lange neus maken of een keer heel kort de pose van een bodybuilder bij zo'n show.

Met niemand had hij het erover; het was zijn geheimpje. Weer een paar weken later sprak één van de vrouwelijke medewerkers - die achter die glaswand bleek te werken (dat achter die spiegelramen een kantooromgeving schuilging, was gek genoeg nooit in hem opgekomen) - hem op straat aan. Hij bleek daar een dagelijks fenomeen! Of hij dat dansje van de week ervoor nog een keer wilde doen. ("Je mime is subliem", zei ze erbij - ze leek nog serieus ook). Hij - op zijn beurt - ging door de grond en liep vanaf die dag met een grote omweg naar z'n werk. Jaren later deed hij mee met 'Holland's Got Talent' en won met overmacht.

* kies na het lezen van dit stukje de typering die jij het beste vindt passen.


(voor meer zomerschrijfsels: klik op zomerschrijfsels.blogspot.nl)

Zomerschrijfsels (opbrengst zomervakantie)

Onze zomervakantie is alweer voorbij.

Daar waar veel anderen tijdens hun vakantie juist veel lezen, zit ik graag met een aantekenboekje in de hand. En zet dan woorden in een zelfverkozen volgorde. Heerlijk om te doen. Van 30 van die 'zomerschrijfsels' maakte ik een eenvoudig digitaal bundeltje (lees: Blog).

Voor deze Zomerschrijfsels, klik hier.

Agapanthus

Deze Agapanthus in onze tuin staat nu op het punt te gaan bloeien: een lente-achtig beeld in de zomer. Agapanthus is de botanische naam van deze Afrikaanse Lelie, een plant die veel zon nodig heeft. De letterlijke betekenis van Agapanthus is overigens 'bloemen van de liefde'. Mooi!

Boerol: 'Bojev zingt Den Hoed'

We speelden als 'Bojev zingt Den Hoed' op Boerol: boordevol zon, sfeer en creativiteit.

Op de Boerol website stonden we als volgt: De band Bojev speelde hun aanstekelijke eigen (Engeltalige) liedjes op de eerste twee edities van Boerol, in 2008 en 2009. Het jaar daarop viel de band uit elkaar. Goed nieuws: nu zijn ze terug en wel speciaal voor dit muzikale Boerol-project. Ze maakten van gedichten van Dirk den Hoed verrassende Nederlandstalige popliedjes. Hoe al bestaande gedichten heel aanstekelijke liedjes werden, hoe tekst en muziek bij elkaar passen alsof ze altijd al samen waren ... Dirk den Hoed en Bojev gaan je verrassen!

 

Van die gedichten maakte ik liedjes: interessant zoals een bestaande gedicht (waar dikwijls al iets van een ritme in zit) leidde tot bijpassende melodie. Helaas zijn er geen geluidsopnames van de uitgewerkte vorm van deze liedjes (lees: het optreden). Als impressie vind je hierna wel één van de one-take-demo's van Corina en mij van het gedicht/lied 'Laatste Jeugd' (opgenomen in het voorjaar, zodat de andere bandleden de liedjes alvast konden voorbereiden). Helemaal onderaan een foto van Bojev zingt Den Hoed in the rebound later datzelfde jaar in Naaldwijk. 

(klik op het plaatje hieronder voor 'Laatste Jeugd')

Pré-zomer foto's

(Salvia in onze tuin)

(Lelie-achtige voor de Salvia in onze tuin)

 

(Korenbloem in de berm)

Nieuwe schilderijen Hans Versfelt

Mijn favoriete hedendaagse Nederlandse schilder heet Hans Versfelt. Ik liet op deze Blog al meerdere schilderijen van hem zien (zie hier). Hieronder vind je twee recente werken.

 

 

Beeldspraak: 'Over het huis dat moest vallen'

Dit verhaal gaat als beeldspraak over de psychose in een burn-out waar ik eind juni 2011 in belandde (een zeer heftige, donkere en traumatische ervaring) en de fasen daar omheen. Het beschreven moment 'dat het huis dreigde in te storten' was begin mei 2011 toen ik met die burn-out af moest haken op mijn werk. De beschreven 'aardbeving' was de 'diepe val' die zich op 25 juni van dat jaar aandiende. Begin oktober dat jaar dacht ik, na een aantal maanden herstel en verwerken, mijn oude werk weer op te kunnen pakken. Wat echter toch niet mogelijk bleek. Pas in maart dat jaar erna was ik zover dat 'de nieuwbouw' kon starten, re-integrerend bij een nieuwe organisatie, wat leidde tot een nieuwe baan. Die maanden ertussen stonden in het teken van heel hard werken aan/in mezelf. Dit voorliggende schrijven heb ik in februari 2012, een aantal weken voor die nieuwe start met werken, geschreven. Ongelooflijk hoe voortvarend die opbouw erna is gelopen; de beschreven leiding was onmiskenbaar. 

Voor m'n 2011 memoires 'terugzien op mijn psychose' waarvan deze beeldspraak bijlage is: klik hier. 

Ter inleiding

Wie een nieuw fundament heeft, heeft nog geen huis. Het is wel een grond, een nieuwe vloer en daar was het toch om te doen. De grond – dat fundament - moest worden vernieuwd en daartoe leidde alles. De val en afbraak als zodanig zijn geen doel op zichzelf. Het gaat erom, dat de mens zijn eigen levensgrond leert te herkennen, dat een mens zijn diepste beweegredenen begrijpt. De uiterlijke gerichtheid in het normale dagelijkse handelen biedt houvast en daar kan een mens zich op eigen beweging niet zomaar van losmaken. De eigen krachten laten dat niet toe. Het verbindt ieder mens met angst om los te moeten laten. Die val en afbraak leiden tot onomkeerbaarheid. Daarom moet er een kracht zijn, die sterker is dan je dagelijkse doen en laten. De mens moet worden losgescheurd. Juist dat gebeurt altijd onder grote aanvechtingen. Iets brengt die ommekeer, een ziekte of een grote tegenslag. Daarna pas komt de waarheid aan het licht en durft de mens uiteindelijk – omdat hij niet anders kan - alles los laten, om het nieuwe tegemoet te zien. 

Het oude huis

Die waarheid in jezelf kan je pas leren kennen, als de eerder opgebouwde persoonlijkheid voldoende kracht heeft om die te doorleven afbraak te doorstaan. Wat anders kan de afbraak het beste leiden, dan de levenskennis en ervaringen die je op hebt gedaan? Dat oude huis moest gebouwd worden. Pas na de bouw werd duidelijk wat er goed aan was en wat juist niet. Mensen prezen het bouwwerk om de uitstraling, vol harmonie. Ze wisten niet, dat de constructie al scheuren vertoonde. De bouwer voelde wel, dat die uitstraling van het huis enerzijds en de zwakke constructie anderzijds met elkaar in tegenspraak waren. 

Het moment kwam, dat alles nieuw moest worden en dat gebeurde toch nog plotseling. Wat een angst en wat een schrik! Het huis dreigde in te storten, maar het stond er nog wel. Gelukkig had hij die goede vriend, een zeer ervaren bouwmeester en die kwam op dat juiste moment langs. Zelf dacht hij, dat het huis nog wel te herstellen was. Het huis stond immers nog. Maar de bouwmeester leidde hem rond en wees op alle zwakke plekken. Pas toen werd hem de onomkeerbaarheid duidelijk. Hij moest ten diepste beseffen, dat het hele huis afgebroken moest worden. Maar wat houd ik dan over, dacht hij bij zichzelf. Hij had alles erin gestopt. Met de juiste intenties was het gebouwd en juist toen hij dacht dat het gereed was, verzwakte het. Dat kostte innerlijke strijd, om dat te beseffen. Hij twijfelde en ervoer een grote innerlijke verkramping. Hij begon toch met wat herstelwerkzaamheden. Het was een ieder toen al duidelijk, dat zijn huis veel zwakker was dan ze altijd hadden gedacht. 

De aardbeving

En toen op die bewuste dag begon het gebouw te trillen en een aardbeving haalde het gehele huis met donderend geraas omlaag. Er heerste even een immense chaos, met veel stof en ook angst. Dit was absoluut geen gecontroleerde afbraak. Er was zoveel puin. Sommige delen van het huis stonden nog overeind, maar het was nog slechts een ruïne, die in niets meer herinnerde aan de uitstraling van weleer. De tijd versnelde zo het proces.

Zo moest het blijkbaar zijn. Gelukkig had hij voor die val al een behoorlijk groot besef gekregen over de stand van zaken en de onomkeerbaarheid. Na die val vol angst moest, net als alle puin en de resterende delen, alle stof worden opgeruimd. De omgeving schrok evengoed. Er waren enkele helpers, die hielpen met het opruimen, ook al moest hij het zelf voor het grootste deel doen. Dat kon niet anders. Het waren immers zijn stenen en balken, zijn inspanningen, waarmee dat huis was gebouwd. Het werd een tijd van verwerken, want afscheid kost kracht. En iedere afgevoerde steen droeg bij aan dat ermee in het reine komen. Zijn zekerheid was hij kwijtgeraakt, zijn vertrouwen en waardigheid daarentegen niet. En zo kwam er een dag dat hij zelfbewust op het fundament stond. Hij had de klus geklaard. De zon scheen en dat verheugde hem en alle puin was opgeruimd. 

Het fundament

Op dat fundament kan ik weer gaan bouwen, dacht hij. Dat bleek – tot zijn schrik – toch niet zo te zijn. Zijn ware vriend, de bouwmeester, kwam juist weer langs en liet hem, met vele ware argumenten weten, dat niet alleen het oude huis, maar ook het fundament niet krachtig genoeg was. Het was maar goed, dat hij dat toen pas wist, alles stap voor stap. Die mentale tegenslag voelde hij wel. Waar hij dacht te kunnen gaan bouwen, moest hij eerst verder slopen en wel de diepte in. De afbraak en het ruimen van alle puin waren in het zonlicht gebeurd, maar nu moest hij het duister van de diepte in. De bouwmeester liet hem begrijpen, dat hij juist met de opgedane kennis vanuit de uiterlijke sloop toen goed de innerlijke sloop uit kon voeren. Dit gaf hem goede moed, omdat het hem juist nu heel helder voor ogen stond, dat dit de weg was die hij moest begaan. 

De diepte ging hij in, steeds dieper en dieper. En naarmate hij dieper kwam, bemerkte hij hoe noodzakelijk die aanwijzing was geweest. Hij zag scheuren en barsten. Die fundering had het nieuw te bouwen huis nooit zo goed kunnen dragen. Hij was uiterlijk gericht geweest, zeker ook tijdens de afbraak en het ruimen van alles dat ervan over gebleven was. Dit had hij echt over het hoofd gezien. En zo verkeerde hij in de diepte en het donker bedrukte hem zwaar. Er waren momenten van vertwijfeling, als hij zich uitgeput voelde en zijn krachten leken te wijken. Dan hoorde hij die stem weer van zijn goede vriend en vatte hij moed. Dit was de diepste levensgrond en hij leerde in het duister om goed om zich heen te kijken. Deze diepte had hij in het verleden nooit zo leren kennen. Toch was deze diepe kennis  benodigd, als erna in het uiterlijke zelfbewust werkzaam te kunnen zijn. Het één bestaat niet zonder het ander. Uiterlijke opbouw en diepte dragen elkaar. Dat besefte hij zich toen pas. 

Wat verlangde hij naar het zonlicht al die tijd, dat hij daar in de diepte werkzaam was. Maar hij kon niet verzaken, want dan zou het alleen maar langer duren. Alles van zichzelf zette hij in. Hij moest door en werkte onophoudelijk. Zijn omgeving had hem hard zien werken toen hij de uiterlijke brokstukken op moest ruimen, maar dit ging buiten hun gezichtsveld om. Hij leek als teruggetrokken in zichzelf en voelde die noodzaak. 

Het fundament vernieuwd

Toen kwam het moment dat hij verheugd kon zeggen: ‘en nu is het fundament vernieuwd, nu is het sterk en krachtig’. Hij vroeg zijn vriend de bouwmeester opnieuw om advies en die beaamde het. Zo kwam hij weer naar de oppervlakte en voelde de vermoeidheid in zijn hele wezen. Het fundament was vernieuwd, maar van een nieuw huis was nog geen sprake. Sterker nog, hij moest nog aan het ontwerp en bouwplan beginnen. Opnieuw sloeg de vertwijfeling toe. Hoe moet ik nu verder? Al zijn krachten had hij immers gegeven. Hij had geleefd van dag tot dag en onophoudelijk hard gewerkt. Leeg voelde hij zich en juist toen kwam zijn grote vriend, die ware bouwmeester, en die zei hem: 

‘Natuurlijk heb ik je alle jaren in de geest gesteund bij al je werkzaamheden, maar je moest het natuurlijk zelf doen. Het was immers jouw huis en dat diende op jouw eigen geestkracht te steunen. Je hebt het gebouwd met alles wat je in je droeg en het was een waarachtige afspiegeling van jezelf. Ik heb je bewonderd om je vreugde en levenslust, maar kon niet voorkomen dat je het wilde bouwen zoals je wilde. Ik had je wel kunnen sturen, maar je moest het zelf doen en dat was ook deze enige weg die jou paste. Daarin schuilt immers de ware zelfkennis, voor nu en voor alle tijden die komen zullen. Toch heb ik aan je gedacht en juist omdat ik je zo goed ken, heb ik nu wel een prachtig ontwerp voor je gemaakt. Al lang wist ik dat jouw oude huis moest vallen, maar ik kon het je niet zeggen, omdat het onze vriendschap zou hebben geschaad. Toch heb ik al lange tijd gewerkt aan een ontwerp, waarin je alles van jezelf kwijt kunt. Je hebt zoveel ervaring opgedaan en hebt niet verzaakt en daarom zal ik nu de regie gaan voeren in het uiterlijke. Je  bent nu pas ontvankelijk voor mijn leiding. Weet dat je die opbouw nu niet alleen hoeft te doen. We zullen het samen doen en mijn krachten zijn allerminste uitgeput. Je weet dat ik daarbij op velen een beroep kan en zal doen. Geniet nu dus van deze dagen. Het ware fundament is gelegd en zo is het goed.’

En zo zat hij op de plaats waar zijn nieuwe huis zou komen en keek om zich heen. Hij voelde een geluk in die uiterlijke leegte. Hij voelde de bezieling, de vreugde om dat wat komen zou. De mensen om hem heen begrepen zijn blijdschap niet. Ze zagen alleen maar de afbraak en zijn verblijf in de diepte. Hij was er echter krachtig door geworden, wist zich bezield en werd er onverschrokken in blijmoedigheid door. Hij wist zich gesteund door eigen ervaring en door de grote bezieling van hem die zijn beste vriend was. Zo kon het nieuwe postvatten. 

Niets had hij en toch voelde hij zich rijk. Alles had hij van zichzelf in moeten zetten en schijnbaar verloren, maar hij vond er een grote schat door terug; de waarheid en liefde in zichzelf. Dat is de ware kracht; het vertrouwen in het nieuwe en dat het goed zal komen. Hij werd een nieuw mens en was dat al voor de feitelijke opbouw. En zo is vandaag een nieuwe dag, waarop dit licht reeds door die vermoeidheid heen straalt. 

Nu heb ik eindelijk wat meegemaakt, bedacht hij zich. Ik heb nu een verhaal. Deze nieuwe draagvloer voelt zoveel steviger dan de vorige. Niet alleen het huis moest afgebroken worden, maar ook de fundering ten diepste vernieuwd en hersteld. Het is maar goed, dat het één het ander opvolgde en dat het ineenstorten met zoveel geweld gepaard ging. Want anders had het waarlijk niets opgelost. De bezieling ben ik gelukkig geen enkel moment kwijtgeraakt. Deze was het die mij mocht leiden. 

Die bezielende bouwmeester is mijn Vader, de Heer van alle eeuwigheden, de Koning van alle waarheden, mijn allerbeste vriend. Wat zou een vader zijn, als hij zijn eigen kinderen krampachtig zou willen behoeden voor alle misvattingen en gevaren? Zijn dat immers niet de wegen tot groei? Wat zou dat voor een vader zijn, die zijn kinderen alleen maar verwent en hen zo afschermt van het ware leven, dat zij het niet leren kennen? Dat is geen wijze vader. Zo zal onze ware Hemelse Vader dan ook nooit vader zijn. Hij rust ons toe met juist die kracht en dat inzicht waarmee we zelf mens mogen worden. Die mens bouwde je in het uiterlijke op, maar was toch niet je eindbestemming. Je kwam vast te zitten in die veruiterlijking, zoals anderen je zien en zoals je jezelf graag zag. Je kwam er niet van los. Je was gebonden aan die uiterlijke verwachtingen. 

Dit is iets dat bijna universeel geldt. We kunnen alleen onder donderend geraas losgescheurd worden van die boeien. En daarom ben ik dankbaar voor iedere dag, voor iedere krachtsmeting met die donkere grond van de materie in mezelf. Dicht ben ik de geest van de Vader in mezelf genaderd en dat is een groot geluk. De angsten zijn een diep besef geworden, dat geen stap niet berekend is. Ik vertrouw op de Vader, als op een goede vriend, m’n allerbeste! Ik voel zijn liefde in mijn hart en ben benieuwd naar het huis dat hij op mijn nieuwe fundament ontworpen heeft. We zullen het samen in het zonlicht opbouwen. Ik kijk ernaar uit en ben een blij mens, zonder dat al die anderen dit kunnen begrijpen. Wat heb ik met die vermoeidheid in mezelf te maken? De grond is nieuw, de weg is vrij. Hoera!

Lente foto's (vandaag gemaakt)

Parijs en Schilderkunst

Parijs en schilderkunst horen bij elkaar. Dus brachten ook wij ze samen deze dagen. Allereerst bezochten we 'Musée Marmottan Monet' (klik hier). Wat een verrassing! Een statig huis vol klassieke kunstwerken. En opeens is er dan een zaal vol werken van Berthe Morisot (klik hier).

De grootste verrassing is het immense souterrain, met de grootste verzameling van werken van Claude Monet ter wereld. Met name vanuit de erfenis van Michel Monet, één van zijn zonen. Toonaangevende werken in zo'n prachtige zaal; een ware schatkamer! Om stil van te worden.

Het was er niet eens druk.

Dat was in Musée D'Orsay wel anders. In de zalen vol impressionistische werken kon je bijna over de hoofden lopen. Het minste daar was echter (en ik herinner me dit niet van eerdere bezoeken) dat bijna alle werken achter een glasplaat zijn gestopt. Dat doet enorme afbreuk aan het beleven van de kunst, met soms zelfs een overheersende spiegeling. Kortom: dat viel niet helemaal mee! En toen - toch nog onverwachts - maakte één schilderij alles goed.

Het hing niet eens in een toonzaal, maar in een tussenruimte met wat boekenverkoop, direct na de zalen met Franse impressionisten: een majestueus, wandvullend schilderij van de Spaanse schilder Joaquin Sorolla (klik hier voor mijn eerdere bericht over hem). Dit indrukwekkend zonnige schilderij uit 1894 heet 'Retour de la peche; halage de la barque'. Hij exposeerde het een jaar later op de Parijse Salon. Je weet wel die plek waar voor de impressionisten geen plaats was. Het grappige daarvan is dat je Sorolla tegenwoordig in ieder boek over world-impressionism tegenkomt. Toen werd dat heel anders gezien. Sorolla won er op de Salon prijzen mee. Het werk ontving zoveel lof, dat de Franse Staat het datzelfde jaar zelfs aankocht. En zo hangt het nu dus in D'Orsay, maar wel een beetje verstopt. Het voordeel daarbij: gelukkig zonder glas ervoor. Die goede bijkomstigheid stelde me in staat om er onderstaande foto's van te maken.

NB nu staat voor een volgende stedentrip Madrid op onze lijst, incl. Museo Sorolla (klik hier).

Parijs en de Lente

We zijn terug van een aantal dagen Parijs. Het blijft een fascinerende en ook verrassende stad. Hoe congruent de architectuur en stedenbouw. Opvallend ook hoe de natuur er ruim voor loopt op hier. De stad staat vol met al volledig uitgelopen kastanjebomen. Pioenrozen zijn er alweer uitgebloeid en waar de prunus bloesem droeg, zijn op de grond nu plaatsen vol roze blaadjes.

Lente foto's (vandaag gemaakt)