In de schilderkunst was er de stijl van de 'Romantiek'. De schilder ensceneerde (lees: bedacht zelf) een geïdealiseerd beeld van de werkelijkheid. Nu zou je dat van een heel aantal schilders ook kunnen zeggen, die doorgaans niet tot de 'Romantiek' worden gerekend. Zo legde oer-Impressionist Monet het landschap op een dikwijls lyrische wijze vast; de kleuren knallen werkelijk van het doek. De stroming van de Romantiek gaat echter een stuk verder en komt daarmee ook losser van het leven van alledag (iets waar de Impressionisten juist zoveel waarde aan hechten). Schilderijen krijgen dan al snel iets 'mierzoets'. Ik schreef al eens over de zeer getalenteerde Russische schilder Volegov dat als hij loskwam van zijn uiterst commerciële toets er hoogstaand Impressionisme ontstond (klik hier).
Iets soortgelijks geldt voor de Amerikaanse Daniel F Gerhartz (1965) uit Winconsin. Ook hij is getalenteerd in de portretkunst en bijbehorende beheersing van licht, kleur en vorm. Technisch bekwaam, met grote beheersing van anatomie. Wat wel blijkt uit zijn tekening helemaal onderaan deze post. Daarentegen houd ik helemaal niet van dat 'doorschieten' met vrouwen in (zoals hij het zelf op zijn website zegt) 'dramatische kleding' en dat 'oproepen van een andere werkelijkheid'. Maar oordeel vooral zelf op zijn eigen website: klik hier. Natuurlijk kwam ik ook bij Daniel F Gerhartz bij het doorzoeken van zijn portfolio geslaagd Impressionisme tegen. Je vindt die voorbeelden bij deze post. Wees het vooral met me oneens; over smaakt valt immers niet te twisten.
