Toon Hermans (de schilder)

Toon Hermans (1916 - 2000) schilderde vrijwel zijn gehele leven. Hij liep er niet mee te koop. Deed het voor zichzelf, wat ook blijkt uit het feit dat hij zijn schilderijen zelden signeerde. Exposeren deed hij nooit. Hij liet een behoorlijk oeuvre na, waarvan het grootste deel zijn atelier nooit had verlaten. Behalve dan voor het maken van het magnifieke schilderijenboek dat in 1995 verscheen. Zijn schilderijen hebben overtuigingskracht en bestrijken een breed palet: landschappen, stillevens en portretten. Zijn schilderen was intuïtief: hij schilderde beelden vanuit herinnering en associatie. Kort na zijn overlijden waren er een aantal tijdelijke exposities en twee veilingen, die onverwacht hoge bedragen opleverden. Nu is het stil geworden en dat is eigenlijk wat weinig eer voor dit grote schilderstalent. Multi-talent Toon Hermans wordt met name herinnerd als theaterman en versjes-schrijver. Enkele zonnige landschappen hierbij: 

Voor 2 extra posts op deze Blog met schilderijen van Toon Hermans:

Toon Hermans de schilder (13 schilderijen): klik hier

22 schilderijen van Toon Hermans: klik hier

De kracht van de Serie: Claude Monet, Antibes

Claude Monet was de meester in het maken van series van schilderijen rond één onderwerp. Wereldberoemd zijn natuurlijk zijn waterlelies, waarmee hij de laatste jaren van zijn leven vulde. Onverschrokken doorwerkend in zijn streven naar perfectie. Vele series maakte hij, waarbij hij de lichtval op verschillende momenten van de dag of binnen de variatie in seizoenen vastlegde. De Japanse brug in zijn kleurrijke tuin in Giverny legde hij zelfs 26 keer vast, tot in het abstracte toe.

Hieronder vind je drie schilderijen die hij in 1888 maakte met zicht op het Franse Antibes. Je ziet de invalshoek van de zon op de bomen en stad veranderen gedurende de dag.

Bij de serie is de combinatie van schilderijen nog vele malen indrukwekkender dan de werken op zichzelf. Helaas zijn al de schilderijen - die onderdeel uitmaken van één serie - door de jaren heen wereldwijd verspreid geraakt over vele musea en particuliere verzamelingen.

Ik had het geluk om in het voorjaar van 2005 in London te zijn. Daar was in Tate Gallery een gecombineerde tentoonstelling van werken van Turner, Whistler en Monet. Speciaal voor die voorstelling was een groot aantal losse schilderijen van series, die Monet in London maakte, bij elkaar gevraagd. Je bevindt je met zo'n serie dichtbij het kleuren-experiment van de kunstenaar.

Voor een gerubriceerd overzicht van de series van Claude Monet, klik hier

Daar is lef voor nodig

Even vliegen ze tussen de strakblauwe lucht en de azuurblauwe zee. En maken dan snel vaart. Om vervolgens vele meter onder de waterlijn te schieten en lachend weer boven te komen. Ik bekijk dit levendige tafereel, zittend op een hoge rots.

De jongens zijn van hier en kennen deze rotskust als geen ander. Ze springen hier, zoals hun vaders er als jongens al sprongen. Mogelijk zelfs generaties daarvoor. Ze weten precies waar de zeebodem voldoende diepte heeft en wanneer het water de juiste hoogte.

Bij ons thuis zie je ze op warme dagen wel eens van de brug af het kanaal in springen. En maar hopen dat ze niet op een oud fietsstuur terechtkomen. Dat is toch andere koek dan hier aan de Middellandse zee. Wat een hoogte hier. Daar is lef voor nodig. Ze hebben het eerder gedaan, dat is me duidelijk.

Wat ook zal helpen, is dat op de rotsen aan de andere kant van deze kleine baai een aantal meisjes zitten, die het schouwspel actief gadeslaan. Wat ze precies roepen, weet ik niet, want ik ben de Spaanse taal niet machtig. Dat het aanmoedigend uitwerkt, spreekt voor zich. Wanneer zo'n jongen zich losmaakt van de rotsen, gillen ze een beetje.

Als ze uitgesprongen zijn, klimmen ze op de rotsen bij de meisjes en laten zich daar drogen in de warme zon. Het is me duidelijk, je groeit hier als jongen toch anders op dan in ons polderland.

(gisterenochtend geschreven)

Chicos en la playa, Joaquin Sorolla