Eindejaarsnotities ...

Dan heb je vrij en een aantekenblok: het leidde tot deze 20 zinnen ('one-liners') over 2015.

Voor deze eindejaarsnotities: klik hier.

Gericht op het zonnige werk

Ik ben met name gericht op het meest zonnige schilderij. Ik kan statige zalen vol imposante schilderwerken in hoog tempo doorlopen, om vervolgens een hele tijd stil te staan bij dat ene kleine zonnige schilderijtje in de hoek. Ik bekijk het van dichtbij, ga zelfs even zitten in die zaal, met m'n oog er steeds op gericht. Ik weet niet wat het is, maar de heldere kleuren prevaleren!

Theodore Robinson, In the Sun (1891)

Klein/groot geluk

Geluk kent vaak de op-het-eerste-gezicht associatie met grootse belevenissen, van die 'vlag-uit-momenten'. Waar dat 'hoera-mijlpaal-behaald' regelmatig hoort bij de werkweek, past bij het weekend de meer verinnerlijkte variant. Als ik de kinderen zie spelen in hun spel: prachtige mensjes in wording, met al die eigenheid. Of als ik die gezichten vol expressie zie, als ze na het avondeten geboeid een filmpje kijken. Die geluksvariant ligt het meest na aan het hart.

 'Kinderen aan tafel' (Hans Versfelt 2015)


 'Kinderen in een badje' (Hans Versfelt 2012)

Na Parijs ...

We zijn deze dagen allemaal onder de indruk van de berichten-met-grote-impact uit Parijs. Ik schreef er dit liedje bij. 

(druk op het plaatje hieronder voor het lied)

Ken je dat gevoel als je beelden ziet vol afschuw

Dat je weet dat dit niet het ware leven is

Dat het ware leven meer iets heeft van liefde en geluk

Dat je weet dat er ook hoge waarden zijn

Dan weet je dat je af en toe vergeet

Dat we allemaal mensen zijn

Uit dezelfde levensbron

Op dezelfde planeet

Dan vraag je je af en weet

Dat we vergeten lijken te zijn

Die innerlijke levensbron

Die ons allen bindt

Dat levenslicht

Dat ons mensen maakt

Sorolla (als tegenwicht)

Of het nu door het regenachtige/stormachtige weer komt, of door het erg indringende wereldnieuws dit weekend ... ik weet het niet .... maar vanochtend had ik onmiskenbaar Sorolla (klik hier) in m'n hoofd. Ik zocht er deze zonnige schilderijen van hem bij.

Achtereenvolgens: 'meal on the boat', 'the three sisters at the beach' (1908), 'Valencia, beach in the morning light' (1908), 'Fisherwomen on the beach', 'After the bath' (1916), 'Boats on the shore'.

Plenair schilderen

Het was de generatie van de impressionisten die voor het eerst pleinair (lees: buiten) ging schilderen. Dat was voor hen mogelijk door de uitvinding van de verftube en de portable schildersezel.

Je vindt hieronder een beeld van Claude Monet aan het werk:

Dit schilderij 'Claude Monet, painting by the edge of the wood' werd in 1885 door John Singer Sargent (klik hier) gemaakt. Sargent was één van de gerespecteerde schilders/bewonderaars die naar Monet toe kwamen. Hij schilderde dit werk in een voor hem niet gebruikelijke impressionistische stijl. Overigens: zeer waarschijnlijk werkte Monet op dat vastgelegde moment aan dit werk: klik hier

Kinderkunst

Kinderen hebben zo hun eigen (dikwijls nog) vrije manier van expressie. Ook hier in huis lopen drie van dergelijke 'kunstenaar-tjes' rond. Zie hierbij drie van hun recente werken.

 Iris (3 jaar)

 Sjoerd (5 jaar)

Joost (7 jaar)

Nieuwe schilderijen

Zeker, ik ben een groot liefhebber van het werk van Monet. Ken zijn oeuvre behoorlijk goed. Toch lukt het soms om een nieuw werk van hem te zien. Zoals dit vroege werk van Monet (uit 1871) dat het Zaans Museum onlangs kocht (het bericht haalde alle nieuwsberichten). Ik vond het een prettig bericht, had het werk nog nooit gezien. Ze kochten dit schilderij voor ruim € 1,1 miljoen.

Claude Monet, 'De Zaan en de Westerheim' (1871)

Bij hedendaagse schilders is er uiteraard veel regelmatiger die 'sensatie van een nieuw werk'. Neem groot talent Hans Versfelt. Regelmatig bekijk ik zijn Blog en zie dan weer nieuwe creaties. Zie bijvoorbeeld onderstaand schilderij van Dordrecht dat hij recent maakte:

Dordrecht in tegenlicht (45 x 25) olieverf op doek

Op zijn Blog (klik hier) staan veel meer recente geslaagde(!) werken, waaronder deze:

'Vecht op een zonnige dag' (42 x 30) olieverf op doek

'Terras aan de Amstel' (45 x 30) olieverf op doek

Holland's Got Talent (nagekomen zomerschrijfsel)

Hij had zo zijn gewoontes/idioterie/lef/eigenaardigheden/talent*.

Dagelijks liep hij een kleine 10 minuten van het station naar kantoor. En dagelijks liep hij - zo'n beetje halverwege die route - langs een grote glazen spiegelwand. Iedere keer als hij er langsliep (hij kon het niet laten), keek hij heel even opzij naar zichzelf en deed iets kort-en-kleins (trok z'n wenkbrauwen op, krulde even de mondhoeken, produceerde een vette knipoog). Door de maanden heen werd het een soort van binnenpretje. Dan dacht hij er - theatraal als hij diep van binnen toch was - in de trein al over wat hij die dag in de spiegel zou doen. Die terloopse bewegingen werden - het sluipt er dan toch gewoon in - wel steeds explicieter. Zoals een klein huppeltje, een kort-even-stil-staan-en-dan-weer-verder-lopen, zelfs een heel kort moment een zwaai-als-die-filmster-op-de-rode-loper. Voor de duidelijkheid; dat alles nadrukkelijk met de intentie dat niemand hem erop zou betrappen (hij keek en timede goed, zodat er niemand dicht achter hem liep of net naderde). Bij die genoemde 'movements' bleef het echter niet. Het werd allengs een pijlsnel-een-rondje-om-de-as-draaien, omhoog-springen-en-kort-met-hakken-de-billen-aanraken, hinkelen, een lange neus maken of een keer heel kort de pose van een bodybuilder bij zo'n show.

Met niemand had hij het erover; het was zijn geheimpje. Weer een paar weken later sprak één van de vrouwelijke medewerkers - die achter die glaswand bleek te werken (dat achter die spiegelramen een kantooromgeving schuilging, was gek genoeg nooit in hem opgekomen) - hem op straat aan. Hij bleek daar een dagelijks fenomeen! Of hij dat dansje van de week ervoor nog een keer wilde doen. ("Je mime is subliem", zei ze erbij - ze leek nog serieus ook). Hij - op zijn beurt - ging door de grond en liep vanaf die dag met een grote omweg naar z'n werk. Jaren later deed hij mee met 'Holland's Got Talent' en won met overmacht.

* kies na het lezen van dit stukje de typering die jij het beste vindt passen.


(voor meer zomerschrijfsels: klik op zomerschrijfsels.blogspot.nl)

Zomerschrijfsels (opbrengst zomervakantie)

Onze zomervakantie is alweer voorbij.

Daar waar veel anderen tijdens hun vakantie juist veel lezen, zit ik graag met een aantekenboekje in de hand. En zet dan woorden in een zelfverkozen volgorde. Heerlijk om te doen. Van 30 van die 'zomerschrijfsels' maakte ik een eenvoudig digitaal bundeltje (lees: Blog).

Voor deze Zomerschrijfsels, klik hier.

Agapanthus

Deze Agapanthus in onze tuin staat nu op het punt te gaan bloeien: een lente-achtig beeld in de zomer. Agapanthus is de botanische naam van deze Afrikaanse Lelie, een plant die veel zon nodig heeft. De letterlijke betekenis van Agapanthus is overigens 'bloemen van de liefde'. Mooi!

Boerol: 'Bojev zingt Den Hoed'

We speelden als 'Bojev zingt Den Hoed' op Boerol: boordevol zon, sfeer en creativiteit.

Op de Boerol website stonden we als volgt: De band Bojev speelde hun aanstekelijke eigen (Engeltalige) liedjes op de eerste twee edities van Boerol, in 2008 en 2009. Het jaar daarop viel de band uit elkaar. Goed nieuws: nu zijn ze terug en wel speciaal voor dit muzikale Boerol-project. Ze maakten van gedichten van Dirk den Hoed verrassende Nederlandstalige popliedjes. Hoe al bestaande gedichten heel aanstekelijke liedjes werden, hoe tekst en muziek bij elkaar passen alsof ze altijd al samen waren ... Dirk den Hoed en Bojev gaan je verrassen!

 

Van die gedichten maakte ik liedjes: interessant zoals een bestaande gedicht (waar dikwijls al iets van een ritme in zit) leidde tot bijpassende melodie. Helaas zijn er geen geluidsopnames van de uitgewerkte vorm van deze liedjes (lees: het optreden). Als impressie vind je hierna wel één van de one-take-demo's van Corina en mij van het gedicht/lied 'Laatste Jeugd' (opgenomen in het voorjaar, zodat de andere bandleden de liedjes alvast konden voorbereiden). Helemaal onderaan een foto van Bojev zingt Den Hoed in the rebound later datzelfde jaar in Naaldwijk. 

(klik op het plaatje hieronder voor 'Laatste Jeugd')

Pré-zomer foto's

(Salvia in onze tuin)

(Lelie-achtige voor de Salvia in onze tuin)

 

(Korenbloem in de berm)

Nieuwe schilderijen Hans Versfelt

Mijn favoriete hedendaagse Nederlandse schilder heet Hans Versfelt. Ik liet op deze Blog al meerdere schilderijen van hem zien (zie hier). Hieronder vind je twee recente werken.

 

 

Lente foto's (vandaag gemaakt)

Parijs en Schilderkunst

Parijs en schilderkunst horen bij elkaar. Dus brachten ook wij ze samen deze dagen. Allereerst bezochten we 'Musée Marmottan Monet' (klik hier). Wat een verrassing! Een statig huis vol klassieke kunstwerken. En opeens is er dan een zaal vol werken van Berthe Morisot (klik hier).

De grootste verrassing is het immense souterrain, met de grootste verzameling van werken van Claude Monet ter wereld. Met name vanuit de erfenis van Michel Monet, één van zijn zonen. Toonaangevende werken in zo'n prachtige zaal; een ware schatkamer! Om stil van te worden.

Het was er niet eens druk.

Dat was in Musée D'Orsay wel anders. In de zalen vol impressionistische werken kon je bijna over de hoofden lopen. Het minste daar was echter (en ik herinner me dit niet van eerdere bezoeken) dat bijna alle werken achter een glasplaat zijn gestopt. Dat doet enorme afbreuk aan het beleven van de kunst, met soms zelfs een overheersende spiegeling. Kortom: dat viel niet helemaal mee! En toen - toch nog onverwachts - maakte één schilderij alles goed.

Het hing niet eens in een toonzaal, maar in een tussenruimte met wat boekenverkoop, direct na de zalen met Franse impressionisten: een majestueus, wandvullend schilderij van de Spaanse schilder Joaquin Sorolla (klik hier voor mijn eerdere bericht over hem). Dit indrukwekkend zonnige schilderij uit 1894 heet 'Retour de la peche; halage de la barque'. Hij exposeerde het een jaar later op de Parijse Salon. Je weet wel die plek waar voor de impressionisten geen plaats was. Het grappige daarvan is dat je Sorolla tegenwoordig in ieder boek over world-impressionism tegenkomt. Toen werd dat heel anders gezien. Sorolla won er op de Salon prijzen mee. Het werk ontving zoveel lof, dat de Franse Staat het datzelfde jaar zelfs aankocht. En zo hangt het nu dus in D'Orsay, maar wel een beetje verstopt. Het voordeel daarbij: gelukkig zonder glas ervoor. Die goede bijkomstigheid stelde me in staat om er onderstaande foto's van te maken.

NB nu staat voor een volgende stedentrip Madrid op onze lijst, incl. Museo Sorolla (klik hier).

Parijs en de Lente

We zijn terug van een aantal dagen Parijs. Het blijft een fascinerende en ook verrassende stad. Hoe congruent de architectuur en stedenbouw. Opvallend ook hoe de natuur er ruim voor loopt op hier. De stad staat vol met al volledig uitgelopen kastanjebomen. Pioenrozen zijn er alweer uitgebloeid en waar de prunus bloesem droeg, zijn op de grond nu plaatsen vol roze blaadjes.

Lente foto's (vandaag gemaakt)

 

 

Liedje uit 2004 (You're so Funny)

Vanaf begin jaren negentig tot 2006 speelde ik in het muzikaal altijd verrassende collectief Cortège du Sage. We speelden (alleen maar) eigen nummers, die Léon en ik dikwijls samen schreven. Dat 'schrijven' moet je overigens niet al te letterlijk opvatten, want we schreven behalve de tekst nagenoeg niets op. Akkoorden interpreteerden we als autodidacten bewust op zo'n eigen manier, dat het later achterhalen wat we eigenlijk speelden, niet eens eenvoudig was.

Luister eens naar dit liedje You're so Funny (For a Sing) uit 2004, dat we samen 'schreven'. Het kwam eerder dit jaar als deze gezamenlijke huis-opname boven water. Waarom we het nooit met de band speelden of professioneler opnamen, is als je naar het liedje luistert achteraf verrassend.

Lente foto's (vandaag gemaakt)

Toneel spelen bij Epicentrum Naaldwijk

Scene uit 'Onder Toezicht' (2001)

Het was in het jaar 2000 dat een vriend mij meevroeg naar de Naaldwijkse toneelvereniging Epicentrum. Ze zochten dat jaar namelijk figuranten voor hun Shakespeare voorstelling 'Antonius & Cleopatra'. Epicentrum stond voor progressief toneel, dat grote uitdagingen niet schuwde. Ik was direct verkocht, voelde me er direct thuis. Na het spelen van 'Antonius & Cleopatra' in het voorjaar van 2001 in Theater De Naald bleef ik hangen. Ze boden me direct één van de drie hoofdrollen aan in de éénakter 'Onder Toezicht' van Jean Genet, die in het najaar van 2001 in het eigen theatertje werd opgevoerd.

'Onder Toezicht' oefenfoto uit krant met Peet Luiten en John Rijsdijk

Het voorjaar van 2002 speelde ik - opnieuw in Theater De Naald - mee in het epos 'De Val van de Goden'. In dat stuk speelde ook onze eigen band Cortege du Sage (klik hier) twee nummers. Een jaar later stond spektakelstuk 'Het Balkon' van Jean Genet op het programma. We wonnen er een regionale toneelprijs mee, waardoor we werden gevraagd de voorstelling dat najaar nog een keer in Leeuwarden op te voeren. En dus reden we dat najaar met het hele gezelschap naar Leeuwarden voor een voorstelling in de Stadsschouwburg. Weer een jaar later in 2004 speelden we op één avond twee voorstellingen van Marina Carr: 'Portia Coughlan' en 'Kattenmoeras'. Ik speelde in 'Portia Coughlan' de rol van Fintan Goolan. Er is nog een oefenfoto met outfit op het podium van Theater De Naald.

Fintan Goolan met de Sunday Independent

In 2005 was de hoofdvoorstelling van Epicentrum het stuk 'De Herinnering'. Ik deed niet mee omdat die voorbereidingen samen op liepen met de organisatie van ons festival 'A Swingin' Affair' op het Wilhelminaplein in Naaldwijk (klik hier). Nog één keer was ik acterend (en zingend) van de partij en dat was het jaar erna. In 2006 had ik namelijk de hoofdrol ('Mackie Messer', ook wel bekend als 'Mack the Knife') in de bekende 'Driestuiversopera' van Bertold Brecht. Dit inclusief live-muziek op locatie (muziek van Kurt Weill) en een geweldig theatrale over-the-top trouwfoto, die uitnodigingen en kranten 'sierde'. Erna kreeg ik een andere baan met veel avondwerk (klik hier), waardoor ik vanaf 2007 van het toneelspelen af ben gewaaierd.

De uitnodiging voor het trouwfeest

Tijdens onze festivals A Swingin' Affair [2001 - 2005] verzorgde ik steeds zelf de publiciteit. Vandaar mijn nauwe contacten met de regionale krant. Ze vroegen me of ik zou willen (blijven) schrijven voor hen, waarbij ik zelf de onderwerpen en geïnterviewden mocht kiezen: carte blanche derhalve, met veel leuke interviews als resultaat: klik hier. Natuurlijk kon ik het niet laten om 3 prominente leden van Epicentrum te interviewen: Peet Luiten, Tonnie Grosse en Kees Stolze. Je vindt de artikelen hieronder.  

Peter Luiten, de nestor, de held

Tonnie, de 'madre familias'

Kees, met gedreven scherpte