Vandaag is het 7 jaar geleden dat we trouwden: een prachtige, zonnige dag. Het was een speciale bruiloft door het kleinschalige festival ('Het uur van de liefde') dat we die middag organiseerden. Met optredens en voordrachten in een sfeervolle setting, steeds als aanwijzingen aan de hand waarvan alle aanwezigen voor zichzelf konden omschrijven wat liefde voor hen is. De wijze hoe wij tot elkaar zijn gekomen, blijft daarbij toch één van de meest opmerkelijke verhalen uit mijn leven. Je vindt het hierna.
Trouwen met letterlijk 'de vrouw uit mijn dromen'
Het was begin 2006 toen ik het gevoel had dat 'de gevoelsmatige muur', die al lange tijd tussen mij en het aangaan van een relatie in stond, aan het afbrokkelen was. Want die jaren ervoor was het voor mij gevoelsmatig vrijwel onmogelijk gebleken om gevoelens bij verliefdheid te veruiterlijken. Waardoor ik tot mijn spijt dan niet verder kon komen dan een soort van platonische liefde. Ik was onderhand bijna 33 jaar en kon dat maar lastig plaatsen. Er waren wel eens 'glasheldere seconden' geweest, dat ik in gevoel heel even heel sterk 100% zeker wist dat ik een relatie zou krijgen (ik herinner zo'n diep bezield moment tijdens een bezoek met vrienden aan Parijs), maar daarbuiten was het een onoverbrugbare kloof in mijn binnenste. Tot ik begin 2006 het gevoel kreeg, dat die kloof overbrugd zou worden.
Het was niet lang daarna dat ik van 'haar' ging dromen, met wie ik twee later later zou trouwen. Eén keer was dat toen ik 's avonds laat in de woonkamer van mijn appartement op de bank zat, net voor het slapen gaan. Ik dommelde even in en er kwam een vrouw m'n kamer in lopen met een onderscheidend 'bobline' kapsel, haar dat om het hoofd heen valt. Een andere keer zag ik heel duidelijk haar gezicht voor me. Het was het beeld dat we na ontwaken in bed lagen. Net voordat ik die ochtend wakker werd, zag ik het beeld van haar gezicht zo heel dichtbij. In een andere droom die periode was ik aanwezig bij een optreden van Paul McCartney in een helder verlicht klein zaaltje. Ik zie het beeld nog zo voor me. Tijdens dat optreden wees hij op een bepaald moment naar een meisje vlak bij. Ik keek naar haar en wat me in die droom vooral opviel, was dat ze verlegen reageerde. Zo ontstond met die dromen een soort puzzel. Ze had een bobline kapsel, ik had haar gezicht gezien en ze zou dus wat verlegen kunnen zijn.
Het was een zaterdagavond eind april of begin mei, dat er een Beatles avond was in een muziekcafé. Met m'n goede vriend ging ik erheen, een gezellige en ook behoorlijk drukke avond. We kwamen er een andere vriend tegen met z'n vriendin. Ook zijn 'schoonzus' was er met een vriendin. En laat die laatstgenoemde vriendin nu behoorlijke overeenkomsten hebben met de beelden uit mijn dromen die weken ervoor. Het deed me alleen daarom besluiten even een praatje met haar te gaan maken. Als je nu denkt dat er bij dat korte gesprekje gelijk een vonk oversprong, dan heb je dat mis. Het was gewoon een aardig praatje. Maar er waren dus wel overeenkomsten. Ze had een bobline kapsel, haar gezicht had iets vertrouwds en wellicht is 'verlegen' een te groot woord, maar ze toonde weinig extravert enthousiasme. En, zoals je wilt, zelfs die Beatles connectie uit die droom had kon je deze avond herkennen. Een paar weken later zou ik de hoofdrol spelen in de 'Driestuiversopera' van Bertold Brecht, een toneelstuk over (notabene) een trouwerij (klik hier). In mijn enthousiasme probeerde ik hen te overtuigen om te komen.
De laatste voorstelling in die intensieve week met voorstellingen, was op zaterdag 20 mei en ik was natuurlijk extra benieuwd of ze er zouden zijn. Tijdens zo'n voorstelling heb je weinig gelegenheid om nadrukkelijk het publiek in te kijken, dus maakte ik me na de voorstelling backstage zo snel als mogelijk los van het ensemble om de foyer in te lopen. Bij navraag bleken ze wel te zijn geweest, maar al weg op dat moment dat ik me tussen het publiek begaf. In een verrassende wending van het lot was er wel een oud klasgenote, waarmee ik op de hogeschool had gezeten en al die jaren niet meer had gezien. Zij kwam wel naar me toe en was enthousiast om me weer te zien en ook over de voorstelling. Haar enthousiasme kwam bij me binnen. Vanaf dat moment dacht ik helemaal niet meer aan die vrouw uit m'n dromen, maar aan deze enthousiaste klasgenote. Ik dacht er over na wat de beste manier zou zijn om haar e-mailadres te achterhalen. Die werkweek gebeurde iets aparts. Want enkele dagen na die voorstellingsavond werd ik vergezeld door een diep en onbestemd gevoel, dat ik ervoor nog nooit had gehad en erna ook nooit meer zou kennen. Iets drukte op me en ik kon het geen plek geven. Het was zo ongemakkelijk, dat ik 's middags op de terugweg uit m'n werk bij het de snelweg verlaten stopte op de parkeerplaats naast die afslag. Ik stapte uit met dat zeer oncomfortabele gevoel, keek omhoog en vroeg hard in mezelf: "wat moet ik met dit gevoel?" En toen gebeurde het. Ik voelde heel sterk in m'n binnenste deze zin: "je moet niet je oud klasgenote mailen, maar die ander." Op dat moment viel dat zware gevoel van me af en kwam er een groot enthousiasme voor in de plaats. Ik moest m'n best doen om niet een vreugdedansje te maken, zo groot was de omslag in die paar enkele momenten. Via die schoonzus van die vriend achterhaalde ik haar e-mailadres en begonnen we iedere dag te mailen.
Op zaterdag 10 juni besloot ik haar in de ochtend te bellen of ze die avond met me mee wilde naar een strandtent. Ze zei 'ja'. Die middag ging ik met 2 vrienden naar Den Haag, waar in een zonnige tuin van poppodium het Paard een aantal artiesten van het 'Music in my Head' festival (klik hier) optredens verzorgden. Tegen de vriend die ook bij die Beatles avond was geweest, zei ik die middag: "vandaag is het einde van mijn vrijgezellenbestaan." Hij keek wat verwonderd door mijn stellige uitspraak, die zou blijken te kloppen. Binnen enkele maanden woonden we samen en binnen 2 jaar trouwden we. Het blijft een wonderlijk verhaal, dat weinig referenties kent. Toen de ambtenaar van de burgerlijke stand bij ons thuis langskwam om de begeleidende tekst bij onze huwelijksvoltrekking op te tekenen, vertelde ik haar dit verhaal. Ze wist niet goed wat ze ermee aan moest. In haar tekst kwam het niet verder dan de clichématige uitspraak dat ik met de vrouw van mijn dromen trouwde. Het was waar, letterlijk zelfs.
